Раното откривање и дијагностицирање на невроразвојните нарушувања е од клучно значење за да се започне рана интервенција, што е можно поскоро, да се оптимизира употребата на ограничените ресурси за децата на кои овие ресурси им се најпотребни, за да може позитивно да се модифицира природната историја на текот на нарушувањето.
Децата со висок ризик за невроразвојни нарушувања може да се идентификуваат рано, т.е. во првите месеци и првите две години од животот, преку внимателна клиничка евалуација (т.е. примена на развојни тестови, невролошки преглед, невропсихолошко тестирање) во комбинација со специфични технички алатки за невровизуелизација (како на пр. кранијален ултразвук, мозочна магнетна резонанца [МРИ]), неврофизиолошки тестови (на пр. електроенцефалографија (ЕЕГ), евоцирани потенцијали) и генетски тестови (пр. кариотип, компаративна геномска хибридизација и геномско секвенционирање). Примената на медицинските препораки засновани на докази, кои комбинираат употреба на клинички и технички алатки, во соодветнa временска точка во текот на развојот, е клучна за предвремено откривање на децата со ризик за невроразвојни нарушувања од страна на лекарите.
Раниот третман е од клучно значење за подобрување на квалитетот на животот на секое дете кое ги прикажува знаците и симптомите на доцнење во невроразвојот. Истражувањата покажуваат дека првите две години од животот на детето се основни за неговиот/нејзиниот развој, бидејќи во оваа фаза нервното ткиво расте и созрева. Поради пластичноста на мозокот во текот на овие години, токму во тоа време детето најмногу реагира на терапии и стимули од неговата/нејзината околина. Терапијата до шестата година сè уште се смета за „интервентна“, но надвор од тоа, таа oстанува само симптоматска.
Раната интервенција може да биде клучна за да им се помогне на децата да ги надминат ефектите од невроразвојните нарушувања во возрасната доба.
